Çankırı Hapisanesinden Mektuplar I

Saat dört,
            yoksun.
Saat beş,
            yok.
Altı, yedi,
ertesi gün,
daha ertesi
ve belki
             kim bilir...
 
Hapisane avlusunda
                bir bahçemiz vardı.
Sıcak bir duvar dibinde
                             on beş adım kadardı.
Gelirdin,
yan yana otururduk,
kırmızı ve kocaman
                muşamba torban
                                        dizlerinde...
 
Kelleci Memed'i hatırlıyor musun?
Sübyan koğuşundan.
Başı dört köşe,
bacakları kısa ve kalın
ve elleri ayaklarından büyük.
Kovanından bal çaldığı adamın
                                                   taşla ezmiş kafasını.
"Hanım abla" derdi sana.
Bizim bahçemizden küçük bir bahçesi vardı,
                                                tepemizde, yukarda,
                                                                  güneşe yakın,
                                                bir konserve kutusunun içinde...
 
Bir Cumartesi gününü,
hapisane çeşmesiyle ıslanan
                     bir ikindi vaktini hatırlıyor musun?
Bir türkü söylediydi kalaycı Şaban Usta,
aklında mı :
"Beypazarı meskenimiz, ilimiz,
  kim bilir nerde kalır ölümüz...?"
 
O kadar resmini yaptım senin
bana birini bırakmadın.
Bende yalnız bir fotoğrafın var :
bir başka bahçede
                    çok rahat
                    çok bahtiyar
          yem verip tavuklara
                        gülüyorsun.
 
Hapisane bahçesinde tavuklar yoktu,
fakat pek âlâ gülebildik
                    ve bahtiyar olmadık değil.
Nasıl haberler aldık
             en güzel hürriyete dair,
nasıl dinledik ayak seslerini
                         yaklaşan müjdelerin,
ne güzel şeyler konuştuk
                         hapisane bahçesinde...


Nazım Hikmet


     www.intersiir.com  <---  Şiir alemine geçit...