Karanlık

Aydınlığa öfkedir karanlık,
kinin ve ölümün rengidir.
Kusar ve kutsar ölümü,
yaşanılacak günlere karşı.
Halbuki ölüm, nasıl olsa gelecek,
önemli olan, aydınlıkta insan gibi yaşamak...
 
Aşka düşmandır karanlık,
bıçak gibi keser,
gecenin aydınlığını.
Zemheri olur, dondurur sevgiyi,
biter sıcak yataklarda aşk...
 
Korkuyla beslenir karanlık,
korkar... korku salar...
Çarmıha gerer aydınlığı
Filistin askılarında,
Manyetonun kablosunda büyür korku,
kadın ve erkek uzuvlarında;
canhıraş acıların replikleriyle dolu,
işkence odalarında...
 
Karanlık kindir,
Sevdaya karşı;
Gündüzün aydınlığını yırtar,
Kanatır boydan boya sevgiyi,
Kirli, keskin ve uzun tırnaklarıyla...
 
Namussuzca kurulan tuzaklarda,
Kahpe faklarında gizlidir,
Karanlığın kirli ve onursuz eli.
Mertliğe, dostluğa, sevgiye düşman,
Yüzü kara, gözü kara, beyni kara...


Necat İltaş


     www.intersiir.com  <---  Şiir alemine geçit...