[ www.intersiir.com ] - Ş İ İ R A L E M İ N E G E Ç İ T . . .

İnsan bir kere ölür
Her bulduğum yerde yitiriyorum seni Yanı başımda öldüğün oluyor kimi gün Yada ben ölüyorum sessizce gözlerinde Bir yaprak kımıldıyor hafiften Bu sessizlik bir kasırga başlangıcı Kükremeye hazırlanışı denizin Bu aslanların sarı,vahşi gözlerindeki ölüm pırıltısı Bu bir yerde erimek Apansız yok olmak belki de Ve sonra susmak,susmak yüzyıllar boyu Beni unuttuğun bir uzak çizgide Tuvale sürdüğüm boya değil artık Kırmızı kan rengidir gözlerimin En karadan daha kara yok Oysa sen en beyazdın gecelerimde O bana en yakın renkti tüy gibi Buram buram sıcaklığını çizerdim duvarlara Korkun bir tuhaftı,çocuksu Sonra katmerli bir gül gibiydi baygın Gecenin en koyulaştığı o yerde Düşerdi ellerime darmadağın Öten bir ishak kuşudur şimdi Haber getirir ölümlerden,dinle Yaşamak,bir manga asker karşımda Ateş etmeyin diyorum Bir diyeceğim var Gözlerimi bağlamayın Son defa görmek istiyorum insanı Göğü,güneşi,denizleri Ve bu son ölümüm olsun diyorum Bir daha öldürmeyin beni ! Kibritim ıslak Sigaram yanmıyor Ne olur bir ateş verin Bu ilk aldanışım değil Bu ilk sönüşü değil umutlarımın Ben bu denizin son kıyısıyım Bir cam kırıldı uzakta Ta uzakta,içimde bir cam kırıldı Bütün şiirlerim anlamsız şimdi Resimler renksiz,şarkılar ruhsuz Hiç bir şey artık avutamaz beni Bakın,bir çağ devriliyor içimde sersefil Son şair de kırdı son kalemini !! İlk meşaleyi kim yaktı bu karanlıkta Kimdi aydınlatan benim zindan gözlerimi Sevilmek mi O son artığı en ilkel çağların Bir mağara duvarındaki en eski resim Ya sevmek Hiç sönmeden bir ömür boyu O en güzel huy benimsediğim Yıkıldıkça tutunduğum dal boşlukta O en insancıl gerçeğim benim Ben hep böyle yüzyıllar boyu sevdim Çağlar boyu Kopkoyu bir geceydi yaşadığım sevince Ellerimi arardım,bulamazdım çoğu gün Bir saklayan vardı beni Bir tutan vardı Sana yaklaşamazdım Anlayamadığım korkular vardı içimde Hep böyle seninle sensiz kalırdım ben Bir kıvılcım sönerken Bir yanardağ patlardı içimde Ko şimdi beni yalnız öleyim Vur ellerime ekmeğimi al Tiksinir beni kim görse sensiz Utanır yalnızlığım bana baktıkça Aynalar mı Hani neredeler Kim bilir kaç yüzyıl oldu kendimi görmeyeli Adım mı neydi Besbelli unutmuşum Hadi vur Hadi öldür Kurtar beni ezilmekten,çürümekten Hadi gel açtım kollarımı Bir zaman Ölmeye vaktim mi vardı seni sevmekten Sen büyüyen bir sessizliktin içimde En güzeliydin mozaiklerin Beni ben eden en duru ırmaktın Seninle maviydi gökyüzüm Çiçeklerim sende yetişirdi Sen bambaşka bir evren yaratırdın Sularımdan,güneşimden,rüzgarlarımdan Bak!Nasıl her şey değişiverdi apansız Şimdi bu karanlıklarda yapayalnız Mavi mavi bir resim ağlar duvarlarımdan Ben bir tohumum Al beni toprağa ek yeniden Nerdesin,hani ne oldun Antik bir kadın başı mıydın Yoksa bir deniz miydin eskiden Yosunların kurudu mu,öldü mü balıkların Hani bir Nefertiti yaşamıştı eski Mısırda Yoksa o muydun sen Hadi,anlat bana neydin Belki de uzak,belirsiz bir noktaydın sen Öyküme girmeseydin İnsan bir kere ölür Her gün ölen umutlarımızdır içimizde ki Paramparça olmuş sevgilerdir Her aldanış Yeni bir aldanışa hazırlar bizi Zamanla renkler değişir Donuklaşır anılar Silinir usumuzdan Güzel olan ne varsa Görür içindeki bütün hayallerin söndüğünü İnsan yaşarsa Ve bir gün insan da ölür Çimen gibi yaprak gibi Sarsılır yeryüzü yerinden Devrilen koca bir ağaçtır sanki Durur atışları yorgun kalbimizin El,ayak kesilir Göz ölür,dudak ölür,kan ölür Susar ta içimizdeki Yıllardır çalan çalgı Bütün teller ses vermez olur Acılar diner Ve bir gün biter bu çirkin oyun Perde iner.
Ümit Yaşar Oğuzcan