[ www.intersiir.com ] - Ş İ İ R A L E M İ N E G E Ç İ T . . .

İçimizdeki Pandora Kutusu
Yangın; yangın var diye bir ses kopuverdi gecenin sessiz ve ıssız yolculuğunda. Bir anda durdurdu yaşamdaki dinginliği. Herkes ruhsal yaşantısından gerçeğine doğru erken bir kalkış yaptı. Hiç kimsenin beklemediği bir olayla uyuyan dev uyandı. Pembe rüyalar diye nitelendirilen yaşantı sonunda kendini varsıllıkla gösteriyordu. Bir adamın kalbinde patlak veren kıvılcım yavaş yavaş yayılıyordu yeni mekanlara. Her an yeni yeni insanlar yeni yeni mekanlar yanıp tutuşuyordu. Ne su,ne köpük hiç bir şey durduramıyordu. İnsanoğlu aciz kalmıştı böyle bir olaya karşı. Herkes bi çare halde izler oldu; alev toplarının bir dev gibi gözlerinin önünde büyümesini. Sonunda tanrılar bir bakış attı yer küre üzerindeki düşünen beyin sahibi varlıklara. Sanki bir tebessüm belirmişti yüz ifadelerinde. Ama baktıkları varlıklara bi çare gözüyle değil; sanki intikam hevesi duyuyorlardı onlara karşı. Aynı kendi dünyamızı yok ederken vücudumuzun ruhsal bölümünden attığımız kahkahalar gibi... Tanrılarda kendi dünyalarını yakarken aynı şekilde gülüyorlardı. Son anda biri belirdi; alevler içinde korkusuz ve azimle yürüyen genç vücutlu biri. Ama ne tanrıların kahkahalarına ne de insanların bi çareliğine karşı tepki veriyordu. Emin hareketlerle ilerliyordu. Ve tanrılara karşı düşünce savaşına girdi. Her dakika dünyayı saran ateş gittikçe büyüyor; gittikçe insan neslini tüketiyordu. Bunu göz önüne alan genç; parlak bir ayna çıkardı cebinden. Bilmiş bir edayla gökyüzüne çevirdi aynayı. Ve tanrılar aynaya bakar bakmaz; telaş içinde insanlar gibi koşuşturmaya başladılar... Tanrılar birlik olup söndürdüler ateşi, ve insanlarla birlikte rahat bir nefes aldılar. İnsanlar gencin etrafını çevirip, tanrılara ne gösterdiğini sordular. Genç tekrar cebindeki aynayı çıkartıp, etrafındaki gruba gösterdi. Ve gencin etrafındaki topluluk bir anda tekrar panik içinde kaçıştılar. Kendilerini görüyorlardı o parlak aynada. Zalimliklerini, zulümlerini, kendi kendini yok etmelerini. Anahtar kelime buydu; kendi kendini yok etme. Tanrılar bundan korkmuşlardı. İnsan neslinin tükenmesi demek, tekrar başlangıç safhası demektir. Bunu göze alamayıp söndürdüler ateşi. Bizlerde tanrılar gibi olup, içimizdeki Pandora'nın kutusunu açmamak üzere, kapatmalıyız...
Dostalim