Ölü Sirenler 

Gerçekte duymadığım sesler bitti
Öğleye doğru bir gökgürültüsü yalnız
Karıştırdı ortalığı bir süre
Gök akıttı bir parça yağmurunu
Ve deniz kuşları umutsuz
Arıyorken kokularını gölgelerinde
Sıyırdı bir iki bulutu güneş de
Yığılıp kaldı yorgun
Denizin gözbebekleri üstünde.
Bir uyum muydu durgunluk, fırtınayı
Gökgürültüsünü de barındıran içinde
Duyuyorum o tanıdık sesi yeniden
Tiz bir çıngırağı andıran
Benzeyen zil sesine de
Daha önce unutmuşum gibi denizde
Yankılanıp durdu ara vermeden.
 
Hangi dili öğreniyordum? Mutluluk
İki tek ağustosu çarpıştıran
Sızdıran kanını bu yaz gününe
Yaşayan bir mutluluk? Ve işte
kaç yerinden kesilmiş ki ellerim
Bekletip durdu da acısını bunca yıl
Şimdi bir gülümseme gibi sindi yüzüme.
 
Görmüşüm daha önce de bir Lidya kralının boynunda
Bilmekti yazgısını ölümünü, gene de
Yıllarca beklemişti kendini
Yeşimden sapı olan bir kılıçla
Bense ne içimi yakan rüzgarı
Ne denizdeki yangını, ne gökgürültüsünü
Duymuş gibi olduğum sesleri de değil
Yaşamın gövdesini arıyordum yalnızca
Bir çürük dişle alnımdaki
İki üç kırışığı yedeğine takmış da.
 
Özledim ilkelliğimi dalgalarında
Buldum savaşı bitmez derinliklerini
karıştırdıkça bir kargının ucuyla
Gördüm, bekliyordu kendini de o da
Germiş de al kıskacını Lidya kıralı gibi
O turuncu ruh, değişken
İzledim onda ilk oluşumu sanki
Hafifçe kesilmiş gibi oldu dudağım bir yerinden.
 
İşledim payıma düşen her görüntüyü
Kamaştı gözlerim kıyıya varınca
Rüzgarın itişiyle kumlarda
Durmadan yer değiştiren
Sayısız siren iskeleti
Çın çın ötüyordu sessizlik kaburgalarında
Dedim, besbelli başıboş bırakmışlar da korkuyu
Tarihin onlara bağışladığı
Bu garip rastlantıdan
Doğma bir rahatlıkla parıldıyorlar şimdi
Kemikleri som altından.
 
Sığındım çatısına bu yok olmuş şehrin. 
Şehir ki herkesin bir şehir düşündüğü gibiydi 
Tanrım! tunç bir kapı kilidi 
Bronz bir sokak 
Kumlar içindeydi. Ve bu çakıl taşı 
Kimbilir kimin külrengi kalbi 
Tanrım! 
Neden herkes başka tarafa bakıyor 
Neden herkes başka biriydi. 
 
Yıkıntılardan geçtim, eski mezarlardan 
Şimdi artık bir anımsamada yeri olmayan 
Arı kümeleri taşların arasında 
Ve yukarıda kuşlar yanmış kağıt parçaları gibi 
Uçuşuyordu da 
Ağır ağır yanıyordu da şehir 
Yanmayan kadınlar gördüm 
Nasıl görünürse dünya gözyaşının altından 
Tam öyle, dönüp duruyorlardı bu cehennem oyununda 
Ve büyümeyen adamlar gördüm, hiç şaşırmadım. 
Konuşuyorlardı sırayla, ilgisiz 
Ağaçlara asılmışlardı bir yandan da 
Bir kapı kirişine asılmışlardı ve ufka 
Ölüm müydü konuştukları? Ölümdü anlaşılan 
Silince bir aynayı çıkıveren karşılarına 
Bir ölümdü ki, işte bir muska asılı dururdu duvarda 
Bir büyü gösterilirdi 
Bir kuyu sezdirilirdi 
Hiç yoktan bir zincir boşalırdı avluda. 
 
Akşam geri verince bana gözlerimi 
Şehir de kayboldu, denizin durgunluğu da 
Bir anka kuşu yeniden karıyorken küllerini 
Bir kaya oyuğu kendini alıştırıyorken boşluğa 
Dedim, deniz de bendim, düşleyen de denizi 
Ve sabah olur olmaz üstünde derinliğimin 
Bir gülümseme gibi bulacağım kendimi. 


Edip Cansever


     www.intersiir.com  <---  Şiir alemine geçit...