[ www.intersiir.com ] - Ş İ İ R A L E M İ N E G E Ç İ T . . .

Yaşatan
Ben halka bakınca gümüş tırnaklı kısraklar sırça kirpikli gelinler huylanır. Ben halka bakınca terlenirim yaslanırım tarlaların gölgesine, tozuna kirlenir gülkurusu mendilim. Benim rengimle kim yarışabilir sancımı kimler altedebilir ben halka bakınca? Ben ki kazdım, küredim, ellerimle boşalttım geceyi yıldızları, hüznü ordan fırlatıp attım, sonra ordan fırtınalı bir tüzeyle halka bakınca yeniden yaralandım dünya ırmaklarından. Dünyanın ırmakları dediğim yer aydınlık, gülümserlik ve sevda Oysa halkın göz çukurları çamurlanmıştır kanı ılgıt ılgıt akar, kanı kara yazlık sinemalarda, üniformalar altında banknotların, kıravatların saltanatıyla çürütülmektedir halk. Gözlerim ne güzeldir halka bakınca gözlerimde böğürtlendir avuçlarımda nar, ayaklarını çıplatıp sulardan geçen çocuklar sevinçle kıpırdatır yapraklarımı. Halkım pıçaklanmış bir kadın gibidir kaygular içinde yapayalnız zehirli çiçeklerin uğultusu uzaklaşmaz kulaklardan. Gözlerim neden güzeldir halka bakınca beni neden küflemez o çökertilmiş anlam herdaim karnımda tıkılı duran şafak dünyalar biriktirir halk adına? Çünkü bana göbek bağımdan işliyor toprak hançeri ellerinde neşter kılan arkadaşlarım var dağlarda. Kara yerden kırmızı gelincikler biterken leylekler kirlenirken bin bereket uğruna şeffaf, bakire kızlar pencerelerden kaçırılmak için elederken delikanlılara o zaman benim gözlerim işte kavi bir mavzer olur halka. Kanıma kızgın demirler sokulur ben halka bakınca Kömür kokusunda yüzlerim kabarır kalbim uyanır gıres lekelerinden gök gürülder köleler kıpırdanır uykumun rengi yayılır dünyaya uykum çünkü uçarı, çünkü hovarda şafakların öncesidir. sazaklar içinde bir çocuğu emzirir çaputlara sarılmış çürüksüz çocuğu ben halka bakınca. Yaşamak güzeldir gözlerim daha güzel gözlerim daha güzel halka bakınca ve sürülmüş toprağı yaratkan beyni işleyen elleri huylandıran bakışlarım yani insan türünün var kılan hız yani hatta tarlalarda döl yataklarında bile oyalanmayan savaşın, sevdanın rengi her güzellik bu rengin ardındadır yaşamak bir başına bu rengi geçebilmez "ölümden korkup da sonunu sayan ölür gider yar koynuna giremez." (1969)
İsmet Özel