Bahar Gelmiş
Memleketimin baharı yok,
Sadece kışı var.
Tek mevsim;
Soğuk,
Karanlık,
Ve kalleş...
Rüzgar; kinle fırtına olur,
Tozu dumana katar.
Yağmur kızgın,
Ya yağmaz,
Ya da sel olur.
Güneş dargın,
ekini kurutur,
Yangına çevirir her yanı.
Toprak sesiz,
Kahrından ağaçlarını döker,
Kel bırakır her tarafı,
Dağı, ovayı, tarlayı...
Emeklerine yanar gökyüzü,
Mümkün olsa başka yere gidecek.
Kelaynaklar yumurtlamayı bırakmış;
Geçmişe yanarak, intiharı seçmiş...
Ceylan suya inmez olmuş,
Ortalık yılana, çıyana, akrebe kalmış.
Nerede o mert insanlarım,
Nerede o bolluk, bereket diyarı,
Nerede o taşın şiire dönüştüğü yer,
Nerede?
İnsanlar aç, sefil,
Köyü elinden alınmış,
Şunlar veya bunlar tarafından yakılmış,
Ne fark eder...
Sonuç,
toprağından kopmuş,
İstikameti, zamanı belirsiz,
Gönülsüz bir göç başlamış,
Şurada burada eğreti yerleşmiş,
Bir göz oda, on nüfus,
Şehirleri bombaya çevirmiş,
Birgün çöpten,
Birgün başka yerden ekmek almış,
Nereye ve ne zamana kadar !...
Bahar gelmiş...
Bana ne !...
Hayaller bitmiş,
Umutlar tükenmiş,
Aşklar yaşanmıyor,
Sevgi; bir kısrak olmuş,
Zincirinden boşalmış küheylan,
Dört nala terkeder bu diyarı...
Değerler yok olmuş,
Gelenek bitmiş,
Dünün pisliği,
Bugünün efendisi olmuş,
Eskiden 'muhbir' veba idi,
Şimdi yükselen değer,
İhanet affedilmezken,
Dürüstlük idam sehpasında.
Kan ekilen toprağın,
Hasadı kin,
Meyvesi ihanet olur,
Bahar gelmiş...
Bana ne !...
Sevgi, kardeşlik ve barış,
Aşk ve muhabbet varken,
Kavga niye!...
Hoşgörü ve paylaşma varken,
ihanet ve kin niye!...
Yahuda;
İsa'yı otuz gümüşe sattı,
Utandı, kendini astı,
Erguvan, bu utancı kaldırmadı,
Kızardı bembeyaz çiçeği,
İhanet yükünü taşıdığı için.
Peygamber mağaraya saklanır,
Gözü dönmüş katillerden,
İhanet içinde olanlardan,
Örümcek bu zulme dayanmaz,
Var gücü ile,
Girişe mertliğin ve vefanın ağını örer...
Sezar'a öldürücü ve son darbe,
Bürütüs'ten gelir,
Şehzade Cem,
Kimin tarafından öldürülür,
Kimin tarafından,
Kafaları kesilir Hasan ve Hüseyin'in...
Çünkü ağacın kurdudur,
Ağacı çürüten;
Bahar gelmiş...
Bana ne !...
Din, dil, ırk;
İster beyaz, ister siyah,
Esmer veya sarı,
Ne farkeder,
İNSAN olmak YETER...
Dört kitap adına,
Musa, İsa, Muhammed aşkına,
Ateşin, toprağın, suyun ve güneşin hatırına,
İbrahim için;
Söküp koparın kini ve ihaneti,
Kafdağı'nın arkasına atın öfkeyi,
Sevgi ekin toprağınıza,
Hasadınız kardeşlik,
Ürününüz 'aşk' olsun AŞK...
O zaman;
Sevdalar yaslanır dağın tepesine,
Keyifle seyreder,
Yeni doğan kuzuyu,
çiçekten çiçeğe hayat taşıyan kelebeği,
Özgürce uçan güvercini, kuşu, böceği,
Çeşme başında yavuklusuna sevgiyle bakan delikanlıyı,
Tarlasındaki ürünü toplayan köylüyü,
Güven içerisinde çalışan işçiyi,
Bilgiye özgürce ulaşabilen gençleri,
Yaramazlık yapan çocukları,
Dükkanını besmele ile açan, şükür ile kapatan esnafı...
O zaman;
Güneş, coşkulu ve sevecen,
Toprak, bir ana gibi doğurgan ve bereketli,
Rüzgar, şefkatli ve ılık,
Gökyüzü, türkü mavisinde, huzurlu ve dingin,
Fırat azgın ama sevgi dolu, hayat dolu...
Bahar gelmiş,
Memleketimin dağlarına, ovalarına;
Hoşgelmiş, safa gelmiş...
Necat İltaş
 | 
24 |
defa okundu |
2 |
defa tavsiye edildi |
0 |
defa yorumlandı |
3
|
üye antolojisine eklendi |
|
|
|
|
|
|
