 |
1/64 |
  
|
 |
Baharı Bekleyen Umutlar
Üzülme be Ozan,
üzülme be dostum.
Sen demez miydin,
hayat bize tekmesini
doğarken vurmuş diye.
Şimdi elinden elma şekeri alınmış,
çocuklar gibi oturup ağlıyorsun karşımda
onun için.
Biliyorum göz bebeklerin sızlıyor
düşündükçe onu.
Denize, gökyüzünden düşen yağmurlar misali,
önüne akıtıyorsun özleminle
göz yaşlarını belki de.
Rüyalarına giripte bölüyor artık
uykularını biliyorum.
Geçtiğiniz yollardan, geçtiğin vakit
kokusunu duyup, ayak izlerine dokunuyorsun.
Ellerinde zincirli,
gözlerinde tutuklu ona,
ne yapsanda kurtulamıyorsun anlıyorum.
Söyle be ozan,
söyle be dostum;
Ayaza vurulan dallarından düşen
çiçekleri topladı mı hiç?
Baharı bekleyen umutlarını
güze dönüştürdüğü vakit düşündü mü,
göz yaşı döktü mü sanki?
Bir gün olsun kapını tıklatıp
merhaba dedi mi sana?
Deymez be dostum,
onun yüreği bu kadar etmez.
Sevmeyeni; sevmek değil
göz bebeklerine bakmak bile deymez.
Oturup onun için göz yaşı dökmek değil,
onu bir saniye düşünmek bile haram artık sana.
Bırakta yaranı göm bağrına.
Hadi kalk, gidelim
köşedeki meyhane hala açıktır.
Kafayı demledik mi,
ne yağmur yürekli kalır aklında,
ne de yağmurun değersiz damlası olan o kadın.
Dostalim
| 
54 |
defa okundu |
1 |
defa tavsiye edildi |
0 |
defa yorumlandı |
6
|
üye antolojisine eklendi |
|
|
|
|
|
|
|
|
