Tunçtan Bir Yalnızlık

ilk o geldi rıhtıma demirlediği umutlarıyla
durdu. artık yaşamaktan yoruldum
diye yanıtladı oğlunu
ufku izledikçe sonsuzluğun çizgileri
yerleşirken alnına
uykusuzluk,soluğunu kesen öksürük nöbetleri ve kan
sığ sularında tekneler yüzdürdüğü kasaba:
bodrum,her insan bir bodrum burada
bir yalnızlık kalesi ve poyraz
poyraz olmalıydı uykularımın son limanı
de oğul,kimin ağına takıldı ki
mutluluk,kimin
çekilirken deniz ağlardan.
 
tunçtan bir yalnızlık kalesi babam
gözleri çakır.

Tuğrul Asi Balkar

29 defa okundu 1 defa tavsiye edildi 0 defa yorumlandı 1 üye antolojisine eklendi		arkadaşına GÖNDER e-kart YAP antolojine EKLE yazıcından BASTIR		eleştiri, yorum YAP Görüş, bilgi vb. EKLE varsa, hataları BİLDİR

şairi için yapılmış bir web sitesinin linkini EKLE şairin biyografisini OKU şairini internette heryerde ARA hatıra, anekdot, bilgi vb. EKLE bu şiirin şiir.net'ten silinmesini ÖNER bu şiirin konusunu EKLE